Istnieją liczne apokryfy, które bardzo dokładnie relacjonują przebieg całego życia Maryi. Informacje, pochodzące z apokryfów, znalazły potem odzwierciedlenie w twórczości artystów. Przyjrzyjmy się więc tym nieznanym faktom z życia Maryi, nie zapominając, że apokryfy są tylko pobożnym wytworem fantazji i nie należy ich traktować zbyt serio, choć mogą czasem zawierać także jakieś elementy Niepokalanego PoczęciaNiepokalane poczęcie Maryi bywa często mylone z dziewiczym poczęciem Jezusa. Przypomnijmy więc (tak dla jasności), że według nauki Kościoła katolickiego Maryja została poczęta w naturalny sposób (tzn. przy udziale mężczyzny i kobiety), ale Bóg postanowił, że będzie wolna od grzechu pierworodnego. Ewangelie nie przekazały nam o rodzicach Maryi (czyli o dziadku i babci Jezusa) żadnych wiadomości. Milczenie Biblii rekompensuje jednak bogata literatura apokryficzna. Dzięki niej wiemy, że byli to Joachim i Anna. Najwięcej szczegółów na ich temat zawiera „Protoewangelia Jakuba”.STACJA7 POLECAAnna przyszła ponoć na świat w Betlejem, około 70 lat przed narodzeniem Chrystusa i wywodziła się z królewskiego rodu Dawida. Gdy miała 24 lata (a więc bardzo późno, jak na ówczesne standardy) poślubiła Joachima, Galilejczyka i stosunkowo zamożnego pasterza owiec. Zamieszkali razem w Nazarecie. Kochali się bardzo, ale mimo dwudziestu lat wspólnego pożycia, nie mieli potomstwa. Posiadanie dzieci było uważane za wyraz Bożego błogosławieństwa, a bezpłodność traktowano jak ciążącą na kobiecie klątwę. Kobieta taka budziła w otoczeniu litość, a czasem nawet wzgardę. W tamtych czasach nikt nie słyszał o zapłodnieniu In vitro, ani nawet o naprotechnologii. Pozostawała więc jedynie takie późno zrodzone dziecko było przeznaczone do wielkich celów. Joachim i Anna, mając dość gadania ludzi, przeprowadzili się w pewnym momencie z Galilei do Jerozolimy i zamieszkali w miejscu, gdzie dziś wznosi się kościół św. Anny. Może myśleli, że w Świętym Mieście ich prośby zostaną szybciej wysłuchane?Kiedy najwyższy kapłan odrzucił dar ofiarny Joachima, udał się on na pustynię, aby tam przez 40 dni pościć i modlić się o potomstwo. Wówczas we śnie ukazał mu się archanioł Gabriel i powiedział, aby udał się do czekającej na niego w Jerozolimie Anny, a Bóg obdarzy ich upragnionym dzieckiem. W tym samym czasie Anioł powiedział Annie, że urodzi córkę, o której będzie mówił cały świat i polecił, aby wyszła na spotkanie męża. Przeczytaj równieżMałżonkowie spotkali się przy bramie miasta (prawdopodobnie była to Złota Brama – Szaar Ha-Rahamim). Tam padli sobie w objęcia i pocałowali się (ProtEwJK 4-5), co uwiecznił Giotto na słynnym fresku pt. Spotkanie przy Złotej Bramie. Według jednej z wersji wrócili natychmiast do domu i poczęli dziecko. Według innych podań zawartych w „Złotej Legendzie” Matka Boska została poczęta już podczas pocałunku Jej rodziców przy bramie jerozolimskiej. A dziewięć miesięcy później, we wrześniu 19 roku 44-letnia Anna powiła przecudnej urody dziewczynkę, której nadano imię cicha i piękna jak wiosna, żyła prosto, zwyczajnie, jak my” – mówi znana pieśń. Według apokryfów jednak jej życie wcale nie było takie zwyczajne. Protoewangelia Jakuba opisuje, że Joachim i Anna przeznaczyli swą córkę do życia w świątyni. Jako dziecko Maryja miała podjąć tam służbę i tkać zasłonę przybytku. Kiedy kapłani w Jerozolimie postanowili uczynić nową zasłonę dla świątyni, wybrali siedem dziewcząt bez skazy przed Bogiem, z pokolenia Dawida, wśród których znalazła się także trzyletnia (sic!) Maryja. Dziewczęta ciągnęły losy, jakim kolorem nici będą tkać. Maryi przypadł szkarłat i purpura, co według autora apokryfu, symbolizować miało późniejsze poczęcie Chrystusa i Jego królewską godność. Ponieważ Jezus utożsamiał się ze świątynią, uczył bowiem o świątyni swego ciała (J 2, 21), dziewczynka o wdzięcznym imieniu Miriam, tkając zasłonę Świątyni, tkała zarazem szatę dla mającego się w przyszłości narodzić Jezusa (nota bene jest to ta sama zasłona, która rozdarła się w chwili śmierci Chrystusa na krzyżu). Gdy Maryja ukończyła 12 lat arcykapłani na polecenie Anioła w cudowny sposób wybrali dla niej męża, aby był opiekunem i stróżem dziewictwa (sic!) tej dwunastolatki opuszczającej się bowiem składa, że według apokryfów Maryja ślubowała Bogu zachowanie dziewictwa do końca życia. Do tej roli wybrany został owdowiały starzec o imieniu Józef, który przed małżeństwem z Maryją miał już czwórkę dzieci. Proto-Ewangelia Jakuba opisuje to w ten sposób: Gdy wszyscy wdowcy przybyli do świątyni, kapłan wziął od nich różdżki. Zaniósł je do świątyni i modlił się nad nimi, lecz gdy oddawał je kolejnym wdowcom, nie zobaczył żadnego znaku. Dopiero gdy wziął ostatnią i podawał Józefowi, wyleciała z niej gołębica i usiadła na głowie Józefa: był to widzialny znak, że to on właśnie miał wziąć do siebie Maryję – co też wyraźnie powiedział kapłan. Jednak Józef przeraził się bardzo: nie tylko był starcem, lecz także miał dorosłe dzieci – w ten sposób stanie się pośmiewiskiem dla całego Izraela! Ale kapłan surowo go upomniał, przypominając wydarzenia z dziejów Izraela historię tych, którzy sprzeciwiali się woli Bożej (…). Na te groźne słowa Józef zrezygnował z dalszego oporu i wziął pod opiekę Maryję. Tu pozwolę sobie na małą dygresję. Nie wiemy, w jakim wieku był Józef, ale właśnie pod wpływem Proto-Ewangelii Jakuba ukazywany jest często jako staruszek z siwą brodą. W kolędzie „Jezus Malusieńki” do dziś śpiewamy: „Józefie stareńki, daj z ogniem fajerki. Grzać Dziecinę, sam co prędzej podpieraj stajenki”. Wiemy, że Józef był jej prawowitym małżonkiem, ale żył z nią w dziewiczym małżeństwie! Wyobrażano sobie więc, że uczynienie z Józefa staruszka doskonale tu pasuje, bo przecież (mówiąc kolokwialnie) „stary człowiek, nie może”. Uznano, że starość będzie lepszym opiekunem dziewictwa niż powieści Anthony’ego Burgessa „Człowiek z Nazaretu” Józef jest nie tylko stary, ale w ogóle niezdolny do stosunku seksualnego, bo został (w młodości) przygnieciony przez grubą belkę. W każdym razie przedstawianie św. Józefa jako starca sprawiło, że zrobiono z niego nie tyle męża, co dobrotliwego opiekuna Maryi, takiego jakby przybranego ojca, albo nawet dziadka. Ja jednak czuję wobec takich wyobrażeń głęboki sprzeciw. Wyobrażam sobie, że Józef jako mężczyzna był silny, męski i młody (miał pewnie ok. 20 lat, kiedy poślubił Maryję). Czy naprawdę nie można uwierzyć w istnienie młodych ludzi, w pełni sił witalnych, którzy, żyjąc w małżeństwie, podjęli decyzję o zachowaniu dziewictwa przez całe życie, a ich małżeństwo stało się bardziej duchowe, niż cielesne, właśnie przez wgląd na narodziny tego szczególnego Dziecka? Cieszę się, że w filmie „Narodzenie” („The Nativity Story”, 2006) wreszcie zerwano z krzywdzącym wizerunkiem Józefa stareńkiego. Bardzo mi się również podoba w tym filmie Maryja, która jest trochę taką zbuntowaną nastolatką (oczywiście na miarę realiów tamtej epoki). Film w piękny sposób ukazuje rodzącą się między nimi miłość, kiedy Maryja dostrzega, jaki opiekuńczy potrafi być Józef i jak troszczy się o zwierzęta, dzieląc się z nimi własnym posiłkiem, mimo iż sam jest jednak do starożytnych apokryficznych spotkała Anioła?Maryja przybyła z Józefem do Nazaretu, gdzie doszło do Zwiastowania, znanego nam z Ewangelii według św. Łukasza. Ewangelista nie precyzuje bliżej okoliczności ani nie podaje dokładnej lokalizacji tego wydarzenia. Nic więc dziwnego, że w apokryfach pojawiły się próby doprecyzowania i uszczegółowienia, jak to mogło apokryficznej „Protewangelii Jakuba” (ProtEwJk 11, 1-3) opis zwiastowania jest podzielony na dwie części. Pierwszy jego element ma miejsce przy studni, gdzie Maryja udała się po wodę. Tam, przy źródle, usłyszała głos: „Witaj, pełna łaski. Pan z Tobą. Błogosławiona jesteś Ty między niewiastami”. Na te słowa Maryja obejrzała się na wszystkie strony, jednak nikogo nie dostrzegł. Wtedy, przestraszona, wróciła do domu. Postawiła dzban. Usiadła na tronie (nie wiadomo skąd ten tron w Nazarecie) i zaczęła tkać purpurę oraz szkarłat. Dopiero wtedy przed Maryją stanął Anioł Pański i dokończył Zwiastowania. Oczywiście mamy tu wiele elementów symbolicznych. Purpura i szkarłat – to kolory królewskie, podobnie jak tron jest oznaką władzy królewskiej. Te elementy miały wskazywać, że Maryja urodzi Króla. Natomiast przędzenie nawiązuje do metafory o tkaniu dziecka w łonie matki (por. Ps 139).Cudowny poród w cudowną nocWedług wielu apokryficznych opowieści Maryja urodziła Jezusa tak łatwo, lekko i przyjemnie, że właściwie nic nie poczuła. Wynikało to z poglądu, że skoro według Rdz 3, 16 bóle porodowe były konsekwencją grzechu pierworodnego, to Maryja (Niepokalanie Poczęta, a więc wolna od grzechu pierworodnego) nie doświadczyła tych konsekwencji. Powoływano się też na słowa proroka Izajasza. „Zanim odczuła skurcze porodu, powiła dziecię, zanim nadeszły jej bóle, urodziła chłopca. Kto słyszał coś podobnego?” (Iz 66,7), choć oczywiście nie odnoszą się one do Maryi. Św. Grzegorz z Nyssy (zm. 394) objaśniał: „Ponieważ ta, która przez grzech wprowadziła do natury śmierć, została skazana na rodzenie w smutku i boleściach, ze wszech miar słuszną było rzeczą, żeby Matka Życia w radości poczęła i wydała na świat (syna)”.W „Odach Salomona” czytamy „Dziewica stała się matką wśród wielkiej miłości. Stała się brzemienną, zrodziła Syna i nie cierpiała”. Według Proto-Ewangelii Jakuba sam poród nie jest opisany, ale Zbawiciel miał tajemniczo zjawić się w chmurze otaczającej Salome, która nie wierzyła w dziewictwo Marii, zbadała ją ginekologicznie, skutkiem czego jej ręka uschła, ale na szczęście uzdrowił ją w cudowny sposób mały Jezus. Oczywiście „Protoewangelia Jakuba” jest pismem napisanym w celach apologetycznych. Autor chciał przedstawić niezbity dowód dziewictwa Maryi także post partum, stąd ta groteskowa i nieco żenująca opowieść o apokryfy poszły jeszcze dalej w negowaniu bólów porodowych i uległy herezji doketystycznej, kwestionującej autentyczność wcielenia i realność człowieczeństwa Jezusa. W apokryficznym „Wniebowstąpieniu Izajasza” ukazane zostały narodziny Jezusa w sposób pozorny: „gdy byli sami, Maryja spojrzała swoimi oczami i zobaczyła małe dziecko i przestraszyła się. Potem jak się zmieszała, jej łono stało się jak było przedtem, zanim poczęła”. Według tego tekstu Jezus narodził się zaledwie po dwóch miesiącach ciąży w sposób nadprzyrodzony, nie tylko bez bez bólu, ale i bez tradycyjnych wychować Syna Bożego?Najczęściej widzimy obrazy, na których Maryja podtrzymuje i tuli dziecko. To oczywista i piękna ikona macierzyństwa. Z tym właśnie macierzyństwo się nam kojarzy. Zwłaszcza macierzyństwo Matki Bożej. Dlatego tak wielki skandal wywołał w 1926 roku Max Ernst szokującym obrazem „Najświętsza Dziewica karze Dzieciątko Jezus”, na którym Maryja bije po pupie Jezuska, tak, że aż jego aureolka spadła na podłogę. Nie wiadomo, co stało się wcześniej: czy mały Jezus jakoś bardzo napsocił? A może matka zbyt łatwo wpadła w gniew? Widziano w tym obrazie profanację Matki Boskiej – symbolu matczynej miłości, dobroci, poświęcenia, oddania. Tymczasem Maryja karcąca Jezusa pojawiła się już w starożytności na jednym z fresków w klasztorze Bahar Dar (w Etiopii). Może warto postawić sobie pytanie, czy Jezus stwarzał problemy wychowawcze? Myśl o tym wydaje się bluźnierstwem, ale niby dlaczego? Najbardziej kochane dzieci potrafią wyprowadzić z ciekawe istnieją apokryfy, które szczegółowo opisują szokujące fanaberie małego Jezusa. W „Ewangelii Dzieciństwa Tomasza” czytamy, jak Jezus rzuca klątwę na syna Annasza, który drażni go w trakcie zabawy, w konsekwencji czego chłopiec usycha. Inne dziecko pada martwe po tym, jak niechcący trąca Jezusa w ramię. Jezus popisuje się własną wiedzą i złośliwie zawstydza swego nauczyciela, zadając mu liczne pytania o naturze liter. Kiedy inny nauczyciel, rozgniewany impertynencją Jezusa uderza go, natychmiast pada martwy. Jezus, oskarżony zostaje o zepchnięcie kolegi z dachu (bo nie miał dobrej reputacji) i wskrzesza go tylko po to, aby chłopiec potwierdził, że sam spadł. W apokryfie jest jeszcze dużo więcej podobnych, dziwacznych historii. Czytając „Ewangelię Dzieciństwa Tomasza”, mimowolnie nasuwa się myśl, że przydałoby się wobec takiego dziecka postąpić zgodnie z biblijną zasadą: „Kto miłuje swego syna, często używa na niego rózgi” (Syr 30, 1; por. Prz 13,24; 22,15; 23,13-14). Gdyby faktycznie takie rzeczy wyczyniał Jezus, to jego rodzice powinni jakoś zareagować. No ale według apokryfów Józef był stareńki, a Maryja była zbyt łagodna. Oczywiście opowieści, zawarte w „Ewangelii Dzieciństwa Tomasza”, zostały zmyślone przez kogoś, kto w niezbyt fortunny sposób chciał ukazać boską moc Jezusa. Miała to być polemika z tymi, którzy uważali, że Boski Logos zstąpił na Jezusa dopiero podczas chrztu. W konsekwencji wyszła zaś historia o małym rozkapryszonym psychopacie obdarzonym boską osobiście bardzo podoba się ujęcie dzieciństwa Jezusa w powieści Anne Rice „Chrystus Pan. Wyjście z Egiptu”. Jezus nie jest tam, ani jakimś nadmiernym łobuzem, ani wcieloną doskonałością i ucieleśnieniem posłuszeństwa, ale wrażliwym chłopcem, który, jak to dzieci, popełnia czasem błędy, bo dopiero uczy się życia. W powieści jest scena, gdy Maryja próbuje poważnie porozmawiać z chłopcem (mającym ok. 8 lat) i opowiedzieć mu, że został poczęty bez udziału mężczyzny, co Jezus przyjmuje do wiadomości bez jakiegoś wielkiego zdziwienia, a Maryja zrezygnowana stwierdza, że jednak jest jeszcze zbyt mały, aby to która pod krzyżem stałaNajdramatyczniejszym momentem w życiu Maryi była oczywiście męka Jezusa. Chrześcijańska tradycja przeznaczyła dla Niej stałe miejsce w via Crucis – drodze Krzyżowej. Czwarta stacja nosi nazwę „Jezus spotyka swoją Matkę”. W Ewangeliach nie znajdziemy żadnej wzmianki o tym spotkaniu, ale prawdopodobnie Maryja faktycznie szła za Jezusem na Golgotę. O tym, że była pod krzyżem wiemy z Ewangelii Jana. Wtedy właśnie stała się Matka Kościoła, Matką Nowego Ludu Bożego, którego symbolicznym reprezentantem jest Umiłowany Uczeń. Co jednak ciekawe, ani Ewangeliści, ani św. Paweł , który w 1 Kor podał listę świadków zmartwychwstania (1 Kor 15, 4-8), nie wspominają o spotkaniu Matki z jej Synem po takiej wzmianki tak bardzo zaskoczył bizantyńskich chrześcijan, że na własną rękę wprowadzili korektę. Diakon Efrem z Mezopotami (zm. 373) zmienił w spotkanie Jezusa z Marią Magdaleną przy pustym grobie (J 20, 15-16) w dialog Jezusa ze swoją Matką. W greckim apokryfie z VI wieku po Chr, zwanym „Aktami Tadeusza” autor stwierdza: „On ukazał się najpierw swojej Matce i innym kobietom”. Pewnie tak było, ale Ewangeliści postanowili być tu dyskretni. Może przez szacunek dla intymności tego wydarzenia. A może uznali to za tak oczywiste, że nie widzieli potrzeby, aby o tym pisać…Pamiątka z WniebowzięciaWniebowzięcie Maryi stało się głównym tematem cyklu około dwudziestu apokryfów, znanych pod ogólnym tytułem Transitus Mariae. Teksty te, mimo wielu różnic, zachowują pewien ogólny schemat. Maryja, w cudowny sposób uprzedzona o swojej śmierci, umiera w Jerozolimie; zostaje złożona do grobu, jakiś czas później lub bezpośrednio po złożeniu do grobu jej ciało zostaje jednak wzięte do Nieba, toteż gdy (po przybyciu spóźnionego Tomasza) Apostołowie otwierają grób, znajdują w nim jedynie świeże kwiaty (dlatego w Polsce mówi się, że 15 sierpnia jest Świętem Matki Boskiej Zielnej). Według apokryfu przypisywanego Józefowi z Arymatei, kiedy apostoł Tomasz (który nie był na pogrzebie) zbliżał się do Góry Oliwnej, ujrzał, jak aniołowie niosą ciało Maryi do Nieba. Zaczął więc wołać: „O święta Matko, Matko błogosławiona, Matko niepokalana, jeśli już doznałem tej łaski, że cię teraz widzę, gdy dążysz do Nieba, uraduj sługę twego dzięki twemu wielkiemu miłosierdziu” (TransJózAr XVII). Wówczas przepaska, którą apostołowie opasali wcześniej ciało Maryi, została zrzucona z Nieba, aby Tomasz mógł ją sobie zachować na pamiątkę. Przepaskę tę jako relikwię i pamiątkę z wniebowzięcia przechowuje katedra pw. św. Szczepana w Prato w kaplicy o nazwie Del Sacro Cingolo. A przynajmniej tak twierdzą miejscowi z apokryfów przytoczone zostały na podstawie:Apokryfy Nowego Testamentu, t. 1-3, pod red. WAM, Kraków 2003.
Sąd drugiej instancji w Palma de Mallorca uznał 33-latka winnym gwałtu na 11-letniej pasierbicy - informuje El Mundo. Sprawa wyszła na jaw, kiedy dziewczynka zaszła w ciążę. Sprawa wyszła na jaw, kiedy dziewczynka zaszła w ciążę.
Napisane przez Dawid Rose. Opublikowano w Historia Katolicka królowa na Wyspach i ikona historii Szkocji, piękna i pełna seksu, wcale nie była takim niewiniątkiem. Zdradzała męża, kłamała i intrygowała na potęgę. I w końcu straciła przez to głowę. O nowych ustaleniach historyków na temat Marii Stuart, kuzynki Elżbiety I, pisze Dawid Rose z "The Times". Z NAJNOWSZYCH BADAŃ grupy współczesnych ekspertów ginekologii wynika, że Maria, królowa Szkotów, była "cudzołożnicą i oszustką". Miała także zawiązać spisek w celu zamordowania własnego męża, aby móc poślubić swojego kochanka. Autorzy opublikowanej właśnie analizy medycznej twierdzą, iż Maria Stuart, kuzynka królowej Elżbiety I, ukartowała swe porwanie i rzekomy gwałt, by usprawiedliwić zawarcie trzeciego małżeństwa. Badania rzucają nieco światła na liczącą sobie cztery wieki zagadkę mordu w rodzinie królewskiej. Maria, katolicka monarchini przedstawiana w niezliczonych opisach i filmach w sposób głęboko wyidealizowany, w rzeczywistości miała być osobą "moralnie nieodpowiedzialną, zuchwałą i niebezpieczną". Jej uderzająco piękna powierzchowność i seksapil były dla Elżbiety I dodatkowymi powodami, by najpierw ją uwięzić, a następnie skazać na ścięcie. Naukowcy skoncentrowali się na raporcie doradcy i sekretarza Marii, Claude'a Naua. Czytamy w nim, że 24 lipca 1567 r. w zamku Loch Leven w Kinros Maria Stuart poroniła bliźniaki. Informacje na temat tego zdarzenia są nader skąpe. Wiadomo jednak, iż w maju tego samego roku, trzy Kazałam mojej simce rozmawiać z tamtą o powiększeniu rodziny i chociaż obie nie robiły nawet bara-bara (i w ich przypadku nawet nie było dostępnej opcji postaraj się o dziecko, tylko zwykłe bara-bara), okazało się, że moja simka zaszła w ciążę. Od samej rozmowy. W dodatku z simką płci żeńskiej.Chcesz szybciej zajść w ciążę? Zioła na płodność pomogą w staraniach o dziecko. Te rośliny mogą wyregulować cykl i wzmocnić plemniki Staracie się o dziecko już od dłuższego czasu, jednak testy ciążowe nadal nie pokazują upragnionych dwóch kresek? W walce z niepłodnością mogą was wspomóc zioła... 28 lipca 2022, 11:20 Co nosić, gdy masz wystający brzuch? Te ubrania pomogą zamaskować fałdki tłuszczu, zaokrąglenia i ciążowy brzuszek Wystający brzuch to powód kompleksów wielu kobiet. Krępują cię dodatkowe fałdki tłuszczu? Nie chcesz eksponować zaokrągleń? A może jesteś w ciąży? Zobacz, jakie... 28 lipca 2022, 11:14 Horoskop miłosny dla Ryb na sierpień 2022. Sprawdź, co gwiazdy przygotowały dla Twojego znaku zodiaku Co przygotowały dla Ciebie gwiazdy? Sprawdź horoskop miłosny na sierpień 2022 dla Ryb. Są to informacje pradawne, które wcześniej nie były dostępne dla nikogo.... 26 lipca 2022, 22:23 Jak przetrwać upały w ciąży? Te wskazówki pozwolą ci złagodzić ciążowe dolegliwości i cieszyć się latem! Zapomnij o obrzękach i osłabieniu Przetrwanie upałów w ciąży, zwłaszcza zaawansowanej, może być bardzo trudne. W 8. czy 9. miesiącu ciąży zwykły spacer staje się problematyczny, a co dopiero,... 26 lipca 2022, 16:11 Linea negra w ciąży – czym jest i kiedy pojawia się ciemna linia na brzuchu w ciąży? Sprawdź, czy można ją usunąć i kiedy znika Jesteś w ciąży i zauważyłaś na swoim brzuchu ciemną kreskę? W czasie ciąży w organizmie kobiety zachodzi wiele zmian, głównie pod wpływem hormonów, które... 25 lipca 2022, 16:07 Infekcje intymne bez tabu. Jakie są ich najczęstsze przyczyny i objawy? Te symptomy powinny zaalarmować nie tylko kobiety w ciąży Upławy, świąd i ból w okolicach intymnych często są pierwszymi objawami infekcji. Zdarza się jednak, że wynikają z alergii lub zaburzeń pH pochwy. Nieustępujące... 22 lipca 2022, 14:57
Jest to najprostszy sposób, aby szybko zajść w ciążę. Warto również wiedzieć, że silne plemniki przetrwają aż 5 dni, co zwiększa szanse na ciążę, gdy współżyjemy regularnie. Niestety wybór określonej pozycji w czasie seksu, nie ma wpływu na zwiększenie szans na ciążę. Istotna jest za to pozycja po stosunku. fot. Adobe Stock, New Africa Mimo że nie mogłem narzekać na brak gości ani życzeń z okazji moich pięćdziesiątych piątych urodzin, czegoś mi brakowało. Co i rusz dyskretnie sprawdzałem komórkę, czy przypadkiem nie przyszedł SMS, mail albo chociaż lajk na Facebooku. Cokolwiek, co by świadczyło o tym, że któreś z dzieci pamięta, że wybaczyło… Dziesięć lat temu zakochałem się jak wariat. Nie widziałem niczego ani nikogo poza Irmą. Dwadzieścia lat młodsza, wolna i też szaleńczo we mnie zakochana. To było takie ekscytujące, czułem się znowu młody, przystojny, pożądany. Oczywiście ukrywałem swój romans przed żoną i prawie już dorosłymi dziećmi. Wydawało mi się, że to możliwe, by starannie rozdzielać te dwie strefy. Z jednej strony uporządkowane życie z Marią, wyprane, wyprasowane i poukładane, domowe obiadki i rodzinna atmosfera, z drugiej – fascynujące, ukradkowe randki z Irmą i fantastyczny seks. Jakoś wtedy nie wybiegałem myślami w przyszłość, żyłem chwilą. Wszystko się skomplikowało, gdy po jakimś roku Irma zaszła w ciążę. Zaczęła wtedy naciskać na sformalizowanie naszej relacji. W końcu postawiła mnie pod ścianą, a ja uległem. Wyprowadziłem się z domu i wystąpiłem o rozwód. Dla mojej rodziny to był szok. Na tyle potężny, że Maria wpadła w depresję, nawet łyknęła jakieś tabletki i wylądowała na OIOM-ie. Tłumiłem wyrzuty sumienia i pocieszałem się, że to rodzaj szantażu emocjonalnego, próba zwrócenia uwagi na swój ból i zrobienia ze mnie tego złego, sposób, bym wrócił do domu. Ale tak naprawdę ani Maria, ani nasze już odchowane dzieci nie potrzebowały mnie tak jak Irma i maleństwo w jej brzuchu. Otrząsną się i będzie dobrze. Z czasem wszystko się ułoży. Tak sobie mówiłem, tak się łudziłem… Starałem się rozmawiać z dziećmi jak dorosły z dorosłymi, jakoś im to wytłumaczyć, myślałem, że zrozumieją, w końcu same już wchodziły w wiek, w którym zawiera się pierwsze związki. Zaprosiłem syna na piwo i może niezbyt udolnie przedłożyłem swoje racje. Patrzył na mnie z autentyczną odrazą. Jak na wroga. – Teraz mi to mówisz? Bredzisz o miłości i odpowiedzialności, kiedy bękart w drodze? Nie uważasz, że już za późno? Sorry, ojciec, ale ja tego nie łykam. To nie był skok w bok, który drugi facet byłby w stanie zrozumieć. Ty miałeś regularny romans! Zdradzałeś mamę, oszukiwałeś nas wszystkich, skakałeś z jednego łóżka do drugiego, i pewnie do dziś nic byś nie powiedział, gdybyś nie zrobił tamtej brzucha. Nawet zabezpieczać się nie umiesz! Albo cwaniara złapała cię na najstarszy numer świata. Nie licz na moje zrozumienie. Nie po tym, jak mama… – podniósł się tak gwałtownie, że szklanka z piwem niebezpiecznie się zakołysała, i prawie wybiegł z pubu. Powinienem bić mu brawo za lojalność, szczerość, ale potrafiłem myśleć tylko o tym, że skoro nie udało mi się z synem, to może trafię do córki. Moja królewna, z której byłem niesamowicie dumny, przebywała wtedy na wymianie studenckiej w Stanach, dlatego napisałem do niej długi mail. Zwierzałem się w nim, jaki wreszcie jestem szczęśliwy, pisałem, że wkrótce będzie mieć małego braciszka, i że w moim nowym domu zawsze będzie dla niej miejsce. Dołączyłem do listu zdjęcie Irmy. Liczyłem na to, że Natalia znajdzie z nią wspólny język, w końcu były prawie rówieśniczkami. Długo czekałem na odpowiedź, a kiedy przyszła, zmroziła mnie swoim chłodnym sarkazmem. Natalia napisała, że brata to ona już ma, i to całkiem sporego, ma również matkę, której mało nie zabiłem, i to już wystarczy, by mnie wykreśliła ze swojego życia. Co mi chyba nie będzie przeszkadzać, skoro sam z własnej woli twierdzę, że dopiero teraz jestem naprawdę szczęśliwy. Szach i mat. Zakończyła stwierdzeniem, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego, ani tym bardziej z kobietą, która zniszczyła jej rodzinę. Mimo takiej odpowiedzi wciąż jeszcze miałem nadzieję, że gdy oboje ochłoną, wszystko się poukłada. W końcu tyle się słyszy o szczęśliwych, choć rozbitych rodzinach, w których dzieci z pierwszego małżeństwa normalnie odwiedzają ojca i jego nową żonę, akceptują przyrodnie rodzeństwo. Na korytarzu sądowym, gdzie zgromadziliśmy się, czekając na rozprawę rozwodową, przeżyłem kolejne rozczarowanie. Ani syn, ani córka, która specjalnie przyleciała zza oceanu, aby wesprzeć psychicznie matkę, nie podeszli do mnie, żeby choć się przywitać. Żadne nie skinęło bodaj zdawkowo głową. Kiedy spoglądali w moją stronę, omijali mnie wzrokiem, jakbym nagle stał się przezroczysty. Jakby mnie tam wcale nie było. Może chociaż na swoje śluby mnie zaproszą? Ja z kolei nie mogłem się powstrzymać od zerkania w ich kierunku. Córka stała się piękną kobietą; syn w garniturze wydawał się bardzo dorosły. Poczułem, że bardzo ich kocham, że nie mogę dopuścić do tego, aby się ode mnie odwrócili. Przysiągłem sobie, że zrobię wszystko, aby naprawić relacje między nami. Dzieci zeznawały przeciwko mnie. Nie znalazły dla mnie żadnych okoliczności łagodzących. Skrajny egoista, manipulant, oszust, tchórz, zdrajca – takie określenia padły z ich ust. Chyba wtedy, w sali rozpraw, po raz pierwszy do mnie dotarło, że coś tracę, może bezpowrotnie. Mimo to, gdzieś w głębi serca, tliła się nadzieja, że jeśli będę uporczywie walczył, uda mi się odzyskać ich miłość i szacunek. Kiedy urodził się mój kolejny syn, zawiadomiłem dzieci, wysłałem zdjęcie malucha, zaprosiłem je na chrzciny brata. Zero odzewu. Ta cisza zabolała mnie bardziej, niż się spodziewałem. Ale dopiero wypowiedź córki na jej Facebooku była dla mnie prawdziwym ciosem w serce. Wszem i wobec oświadczyła, że nie ma ojca, że jestem dla niej jedynie osobnikiem o tym samym nazwisku, i że poza nim oraz genami nic nas z sobą nie łączy. Czytając ten wpis, skierowany do wszystkich wspólnych znajomych, poczułem się, jakbym publicznie dostał w twarz. Długo nie mogłem się otrząsnąć z siły nienawiści, jaka biła z wypowiedzi Natalii. Moja królewna, dla której długo byłem wzorem mężczyzny, ojca, męża, człowieka, musiała się strasznie mną rozczarować. A gdy spadłem z piedestału, nie było już co zbierać. Straciłem ją – uderzyło mnie jak obuchem – już nigdy nie odbudujemy dawnej ciepłej relacji. Irma wydawała się zadowolona z takiego obrotu sprawy. Nie życzyła sobie żadnych powrotów do mojego poprzedniego życia, moje dzieci nic jej nie obchodziły, stanowiły wyłącznie przeszkodę w naszych stosunkach, odrywały mnie od naszych wspólnych synów. Sytuacja zrobiła się nie do zniesienia. Moje starsze dzieci zapomniały, że mają ojca, a mnie nagle maniacko zaczęło na nich zależeć. Brakowało mi wspólnych wyjść z synem na piwo czy bilard, brakowało mi czułego podziwu, którym niegdyś darzyła mnie córka. Marzyłem o chwili, w której spotkamy się wszyscy we trójkę i usłyszę od nich, że mi przebaczyli. Lata mijały, a ja nadal wysyłałem im życzenia na święta, urodziny, imieniny, choć nie miałem żadnej pewności, że dotrą. Dzieci mogły już zmienić adresy, telefony, skrzynki mailowe. Nigdy też nie otrzymałem żadnej wiadomości zwrotnej. Próbowałem się czegoś o nich dowiedzieć przez wspólnych z Marią znajomych, ale bezskutecznie. Ci, którzy opowiedzieli się po jej stronie, nie rozmawiali ze mną. A z tymi, którzy trzymali ze mną, ona się nie zadawała. Wyprowadziła się ze starego mieszkania, odeszła z pracy, nie miałem do niej, a przez to i do dzieci, żadnego dojścia. Na Facebooku też nic nie mogłem znaleźć, jakby wyparowali albo zmienili nazwiska. Może z okazji ich ślubów się spotkamy – rozmyślałem w bezsenne noce. Przecież w taki dzień dzieci chcą mieć oboje rodziców przy sobie. Roiłem mrzonki, które rozwiały się pewnego dnia, gdy jadąc samochodem, przypadkowo zobaczyłem moją byłą żonę pchającą dziecięcy wózek. Zostałem dziadkiem! Ta myśl uderzyła mnie tak boleśnie, że na moment zabrakło mi tchu. Nikt mnie nie zawiadomił, nie wiem nawet, które z moich dzieci zostało rodzicem… Zadziałałem impulsywnie. Zjechałem na najbliższy parking, wysiadłem z samochodu i pogoniłem za Marią. – Cześć! – złapałem ją za ramię. – Czyje to dziecko? – zapytałem, zaglądając do wózka. Odwróciła się zaskoczona. Chwilę jakby mnie nie poznawała, ale zaraz jej zdumienie przerodziło się we wrogość. – Czego chcesz? Daj mi spokój! – podniosła głos tak bardzo, że mijający nas przechodnie zatrzymywali się gotowi do interwencji. Nie chciałem skandalu, więc poprosiłem: – Powiedz mi tylko, co u dzieci… – Jesteś ciekawy, to sam ich zapytaj – odparła, choć musiała wiedzieć, że od lat się do mnie nie odzywają. – Nie zbliżaj się! – zareagowała histerycznie, kiedy ponownie pochyliłem się nad leżącym w wózku maleństwem. Było ubrane na różowo, więc chyba dziewczynka. Podobna do malutkiej Natalii, te same ciemne, bystro patrzące oczka, te same wijące się loczki. Więcej nie zdążyłem zobaczyć, bo Maria szarpnęła wózek i ruszyła sprintem przed siebie. Nie goniłem jej, ludzie już i tak patrzyli nieufnie, podejrzliwie, jakby brali mnie za zboczeńca nagabującego kobietę z dzieckiem. Do domu wróciłem rozbity i z bólem głowy. Musiałem wyglądać fatalnie, bo Irma popatrzyła na mnie z niepokojem. – Co się stało? Źle się czujesz? Nie potrafiłem jej szczerze odpowiedzieć. Czułem, że nie zrozumie. W końcu to nie ona straciła dzieci, a tym samym i wnuki. Ona swoich synków miała cały czas przy sobie, kochali ją bezgranicznie. Nie mogła wiedzieć, ba, nawet sobie wyobrazić, jak to jest, gdy własne dzieci świadomie cię ignorują, izolują od swego życia, wręcz wyrzucają za jego nawias. Miałem nadzieję, że nigdy tego nie doświadczy. To było zbyt ciężkie, nawet jak dla mnie, twardego faceta. Po spotkaniu z Marią i po moich pięćdziesiątych piątych urodzinach – bez śladu życzeń ze strony starszych dzieci – zrozumiałem, że przebaczenia nie będzie. Nie mam co czekać. Staram się skupić na tym, co jest. Żona, chłopcy, praca. Niby bardzo dużo, więc dlaczego ciągle czuję tęsknotę za tym, co utraciłem? Czytaj także:„Moja córka urodziła dziecko za granicą, w tajemnicy przed nami. Bała nam się przyznać, kto jest ojcem”„Zachciało mi się 13 lat młodszego faceta i teraz muszę mu matkować. Sprzątam i gotuję, a on nawet nie kiwnie palcem”„Po stracie żony olśniło mnie, że moje życie poszło na zmarnowanie, a mogłem być kimś. Syn mi się nie udał, wnuk też nie” . 344 101 686 699 278 134 30 422